فارسی هفتم دانش‌های زبانی مصدر

مصدر :

« مصدر » مانند فعل کار را نشان می دهند ، بدون اینکه نشانگر سه مشخصه‌ی دیگر فعل ، یعنی :

 زمان ، شخص و شمار باشند .

مصدرها همیشه به « تَن » و یا « دَن » ختم می شوند . مانند :

آراستن – آشفتن – آغشتن - آموختن – آویختن – افراختن - افروختن – انباشتن - انداختن – اندوختن – انگاشتن – انگیختن – باختن - بافتن - برانگیختن - برداشتن – بستن – بیختن – پختن - پذیرفتن – پرداختن – پنداشتن – پیوستن – تاختن - توانستن - جَستن – جُستن – خاستن - خواستن - دادن - داشتن – دانستن - دوختن – رَستن – رُستن – رَفتن - رُفتن – ریختن – زیستن - ساختن – ساییدن - سُفتن – سوختن – شتافتن - شستن – شکافتن – شکستن - شکفتن – شناختن –فروختن - کاستن – کاشتن – کِشتن – کُشتن – گذاشتن – گذشتن - گرفتن – گریختن - گریستن – گسستن - گشتن – گفتن - نگاشتن - نگریستن – نشستن – نواختن - نوشتن – یافتن و ...

و یا :

آزردن - آزمودن – آسودن – آشامیدن - آفریدن – آلودن - آمدن – آمرزیدن - آوردن – ارزیدن – افتادن – افروختن - افزودن – افسردن – افشاندن - افشردن – افکندن – انجامیدن – اندیشیدن - ایستادن – باریدن – بالیدن – بخشودن - بخشیدن - بردن - بریدن – بودن – بوییدن - پاشیدن – پرستیدن – پرسیدن – پروردن - پریدن – پژمردن – پوسیدن – پوشیدن – پوییدن – پیچیدن – پیمودن – تابیدن – ترسیدن - تکاندن – تنیدن - جنبیدن - جنگیدن – جوشیدن - جویدن - جهیدن – چسبیدن – چشیدن - چرخیدن - چریدن - چکیدن - چیدن – خراشیدن – خرامیدن – خروشیدن - خریدن – خزیدن – خشکیدن – خندیدن – خوابیدن - خواندن - خوردن - دادن – درخشیدن - داشتن – دمیدن – دوشیدن - دویدن - دیدن – راندن – ربودن – رسیدن – رمیدن - رنجیدن – روییدن – زادن – زدن – سرودن – سنجیدن - سودن – شدن – شستن - شنیدن – غریدن – غلتیدن – فرستادن – فرمودن – فهمیدن - کاویدن – کردن - کشیدن - کوبیدن – کوشیدن – گَزیدن – گُزیدن – گستردن – لرزیدن – لغزیدن – ماندن - مردن  - مکیدن - نازیدن – نالیدن – نامیدن – نمودن - نوشیدن و ...

مصدر ، در زبان فارسی ، اسم به شمار می‌آید و از نظر دستوری ، همه‌ی نقش‌های اسم را می‌پذیرد و می‌تواند وابسته‌هایی مانند صفت و مضاف‌الیه داشته باشد .