فعل و مصدر در دستور زبان فارسی

فعل: واژه ای عربی است در معنی انجام دادن، رفتار کردن، عمل.

فعل در دستورزبان فارسی واژه ای است که انجام دادن کاری و یا پذیرفتن و نسبت دادن حالتی را به کسی یا چیزی در یکی از زمانهای (گذشته، حال، آینده) را نشان می دهد.
مثال:
به نام آن که جان را فکرت (آموخت)
معّلم چند کلمه را روی تخته (نوشت)
علی کتاب را ازروی میز(برداشت)
سعید به مدرسه (می رود)
دانشجویان به گردش علمی (رفتند)
در هرکدام از جملات بالا (قسمت داخل پرانتز) فعل جمله می باشد. اگر فعل را از جمله حذف کنیم قطعا معنی جمله ناقص می شود پس فعل جزﺀ اصلی و معنی بخش برای رساندن مفهوم جمله به مخاطب می باشد
به افعال زیر دقت کنید:
گفتم (اول شخص مفرد)
گفتن: مصدر است. زیرا در گفتن نمی توان زمان را مشخص کرد و همچنین شخص و شمار آن معلوم نیست.
نکته: چون در مصدر نمی توان زمان و شخص و شمار را مشخص کرد پس فعل محسوب نمی شود.
می روند: زمان این فعل مضارع (حال)می باشد و همچنین شخص و شمار آن (سوم شخص جمع).
رفتن: مصدر می باشد و نمی توان در آن زمان و شخص و شمار را مشخص کرد.