درس دوازدهم فارسی نهم (سیرت سلمان)

سلمان فارسی بر لشکری امیر بود. 

در میان رعایا چنان حقیر می نمود

معنی: 

در بین مردم آنقدر خود را کوچک نشان می داد

که وقتی خادمی به وی رسید، 

گفت: این توبره ی کاه بردار 

معنی: 

این کیسه بزرگ پر از کاه را بردار

و به لشکرگاه سلمان بر. سلمان برداشت. چون به لشکرگاه رسید، مردم گفتند: «امیر است». آن خادم بترسید و 

در قدم وی افتاد.

معنی: 

کنایه از: از سلمان عذر خواهی کرد.

سلمان گفت: «به سه وجه این کار از برای خود کردم، نه از بهر تو، هیچ اندیشه مدار، اول آنکه 

تکبّر از من دفع شود؛ 

معنی: 

خود خواهی و غرور از من دور شود

و دوم آنکه دل تو خوش شود؛ 

سیّم آنکه از عهده حفظ رعیّت بیرون آمده باشم.

معنی:

سوم آنکه مسئولیت خودم را که همان مواظبت از مردم است انجام داده باشم.

روضه خلد، مجد خوافی

لغت

امیر: فرمانده

رعایا: جمع رعیت، عموم مردم

حقیر: کوچک و بی ارزش

توبره: کیسه بزرگ

وجه: دلیل

اندیشه: ترس

تکبر: خود بینی و غرور

هیچ: اصلاً، هرگز

سیّم: صورت قدیمی سوم

روضه: باغ

خلد: بهشت

تاریخ ادبیات:

کتابی است از مجد خوافی در قرن هشتم به تقلید از گلستان سعدی نوشته است.