هر انسانی منحصر به فرد است!

روزی از روزها حیوانات جنگل دور هم جمع شدند تا مدرسه‌ای بسازند. خرگوش، پرنده، سنجاب و مارماهی شورای آموزشی مدرسه را تشکیل دادند. خرگوش اصرار داشت که دویدن جزء برنامه ی درسی باشد.پرنده معتقد بود که باید پرواز نیز گنجانده شود. مارماهی هم به آموزش شنا معتقد بود و سنجاب اصرار داشت که بالا رفتن از درخت نیز باید در زمره ی آموزش‌های مدرسه قرار بگیرد. شورای مدرسه با لحاظ کردن همه ی پیشنهادات دفترچه ی راهنمای تحصیلی مدرسه رو تهیه کرد و بعد قرار شد همه ی حیوانات همه ی درس‌ها را یاد بگیرند. خرگوش در دویدن نمره ی بیست گرفت اما بالا رفتن از درخت برایش دشوار بود و مرتب از پشت به زمین می‌خورد. دیری نگذشت که در اثر یکی از این سقوط‌ها مغزش آسیب دید و قدرت دویدن را هم از دست داد و حالا به‌جای نمره ی بیست، ده می‌گرفت و در بالا رفتن از شاخه ی درختان هم نمره‌اش از صفر بالاتر نمی‌رفت. پرنده در پرواز عالی بود، اما نوبت به دویدن روی زمین که می‌رسید نمره ی خوبی نمی‌گرفت، مرتب بال‌هایش می‌شکست و دیری نگذشت که در درس پرواز هم نمره‌ای بهتر از ده نصیب او نشد. در کار دویدن هم مرتب صفر می‌گرفت. صعود از تنه ی درخت‌ها هم برایش شاق بود. جالب اینجاست که تنها مارماهی که کمی ضعیف بود می‌توانست درس‌های مدرسه را تا حدودی انجام دهد و با نمره ی پایین بالا برود. اما مسئولین مدرسه خوشحال بودند که همه ی دانش‌آموزان، همه ی دروس را می‌خوانند.
ما به این داستان می‌خندیم اما واقعیتی است که وجود دارد. همه ی تلاش ما بر این است که همه را مثل هم کنیم. در حالی که وظیفه ی راستین آموزش، باید یاری رساندن به فرد باشد تا او منحصر به فرد بودن خود را کشف کند و به سوی تکامل خود یگانه‌اش پیش رود.

برداشتی از کتاب: زندگی عشق و دگر هیچ
نویسنده: لئو بوسکالیا / مترجم: مهدی قراچه باغی / نشر: دایره

تفاوتهای فردی یکی از بنیادی‌ترین حقایق دنیای پیچیده انسانی است. انسانها با هم متفاوتند و اصولاً تداوم حیات اجتماعی بشر، در گرو متفاوت بودن انسانهاست. پذیرفتن این اصل، تغییراتی اساسی در نگاه ما به هستی پدید می‌آورد و نظام آموزشی ما را دستخوش دگرگونی‌های فراوانی می‌کند. بحث تفاوتها، سالهاست که به طور جدی وارد مباحث روان‌شناسی شده است.
تأمل در دنیای شگفت‌انگیز انسانها، ما را به این باور می‌رساند که تفاوتهای افراد یکی از جوهری‌ترین مسائل هستی است. انسانها با هم تفاوت دارند و این مسأله، با همه بداهت و سادگی انکارناپذیرش، همواره مورد غفلت قرار گرفته و چه بسا تفاوتها دستمایه ی اختلافات و کشمکش‌های ویرانگر شده است. گویی ما انسانهای خودپسند همواره دنیا را به دو بخش تقسیم می‌کنیم: من و باطل؛ یعنی من و هر چه پیوندی با من دارد، خوب، زیبا، پسندیده و حق است و هر چه جز آن، یکسره زشت و ناپسند و باطل! نتیجه ناگزیر این تفکر آن است که هر چه جز من است، یا باید نابود شود، یا باید همرنگی با مرا بپذیرد! از این رو بخش زیادی از تلاشهای ما صرف یکدست‌سازی محیط و تصفیه آن می‌شود و این تلاش، حتی اگر به نتیجه دلخواه بینجامد، از آنجا که حرکتی خلاف طبیعت است، حتماً محکوم به نابودی است و آسیب‌های زیانباری را به جهان وارد می‌سازد.

هر انسانی نه تنها خویش تن است بلکه محل یا مرکز یا مقصد بی همتا، ویژه، همیشه والا و برجسته و شایان توجهی است که در آن پدیده های دنیا فقط یک بار با یکدیگر تلافی می کنند و نه بیشتر. و به همین دلیل است که داستان یا روایت سرگذشت هر انسان اهمیت، جاودانگی و حرمت و تقدس می یابد و از این روست که هر آدمی مادامی که زندگی می کند و خواست و اراده ی طبیعت را برآورده می سازد آفریده ای شگفت انگیز است، و سزاوار توجهی بی نهایت.
رمان دمیان / نویسنده: هرمان هسه/ مترجم: عبدالحسین شریفیان